jerzyki i jaskółki

Z radością patrzę na te małe ptaki uwijające się w powietrzu. Kiedyś, dawno temu jaskółki dymówki były letnią codziennością mojego dzieciństwa na wsi, potem oknówki bywały przeze mnie widywane w mieście, ale ludzie przepędzali je z rogów okien nie pozwalając budować gniazd. Zniknęły. Teraz dymówki spotykam w stajniach nieopodal dzikiej i kwietnej łąki, którą z czasem zabudują równiutkie domy wielorodzinne. Pokazuję je dzieciom jako przykład czegoś, co dla mnie samego jest związane z dzieciństwem, czymś co ma swój rytm i cykl, czymś, co potrzebuje odlecieć i wrócić…

Jakiś czas temu poszedłem z papierem do niewysokiej kobiety. Zaczytała się. Ja tymczasem patrzyłem za okno za jej plecami i widziałem podniebny taniec, ślizgi, grupowe loty. Tym razem jednak nie były to jaskółki, tylko jerzyki. Ciut podobne, ale inne. I tak sobie patrzyłem i tak sobie w jakiś trans wpadłem. Piękne do było widzieć je pośród miasta, pośród wydaje się wybetonowanej powierzchni. Piękne niezwykle…

I tak mi się przypomniało jeszcze, co rzekł podobno Arystofenes, że człowiek jest niestały niczym ptak w locie. Powiedziałem o tym, co widziałem i co przypomniałem sobie odbierając papier niewysokiej kobiecie. Zadumała się. Nie wiem, czy bardziej nad lotem jerzyków, czy słowami Greka.