kiedy zapada ciemność

Któregoś dnia włączyli światła. Zapadła ciemność. Oczywiście nie całkowita, bo miasta nie gaszą się nigdy, ale zrobiło się zaskakująco ciemno.

Przypomniało mi się, jak kiedyś dawno temu włączali światło w wiejskim domu moich rodziców. Były to wyłączenia dłuższe, trwające i wiele godzin. W domu zawsze były dyżurne świece a ojciec miał też agregat prądotwórczy i zapas paliwa w kanistrze. Kiedy przez miesiąc w lecie były problemy z zasilaniem, bo rozbudowywano, czy modyfikowano sieć energetyczną, to ten agregat ratował cały dom. Ojciec uruchamiał go raz na jakiś czas, żeby działała lodówka, czy żeby uruchomić pompę, która czerpała wodę.

Dzisiaj zastanawiam się, mieszkając w mieście, jak to jest, że nie wiadomo kiedy, tak bardzo uzależniliśmy się od energii elektrycznej? Tak bardzo, że z pewnością każda poważna awaria byłaby dla nas apokaliptyczna klęską. Wizja totalnego blackoutu jest wprawdzie skrajnie czarnym scenariuszem, ale trzeba się z nią liczyć. Co więcej, takie zdarzenia mogą pokazać potęgę chaosu, uzależnienia naszej cywilizacji od systemu w którym stajemy się bardzo szybko bezbronni, dotknąć ciemnej strony ludzkiej natury i nie wiadomo, czego jeszcze.

Być może obecne dzieci, zamiast programowania komputerów, obsługi wymyślnych smart urządzeń, czy zachwytów nad autonomicznymi pojazdami, powinny nabywać umiejętności praktyczne związane z przetrwaniem w terenie, budową schronień bez użycia elektrycznych narzędzi, czy zdobywania pożywienia?