łuskanie słonecznika

Dostałem mały słonecznik. Do łuskania. Czynność łuskania jak w dawnych latach letniej bezczynności. Dzieciństwa. Mam na palcu bliznę od słonecznika. Próbowałem odciąć słonecznik od łodygi kawałkiem potłuczonego szkła. Udało się. Skaleczenie także się udało. Szkło było z zielonej butelki. Blizna jest na zawsze.

Łuskając kilka dni temu ten mały słonecznik uświadomiłem sobie, że to w dzisiejszych czasach może być nie lada wyzwanie, bo przecież wszystko pędzi, ludzie pędzą, Ziemia pędzi w kosmosie, lajf staje się ukształtowany na sposób instant, więc znaleźć czas i miejsce do łuskania słonecznika, to doprawdy osiągnięcie w tych czasach, dlatego pewnie łatwiej jest pójść do sklepu prawie dowolnego i kupić sobie słonecznik łuskany, który wyrósł gdzieś nawet na innym kontynencie, maszynowo został pozbawiony łuski i trafił do nas jako produkt gotowy wręcz do spożycia, wystarczy rozciąć opakowanie, albo jak się poszło po zakupy na wagę, to otworzyć papierową torebkę i jeść, jeść, nabierać po ziarenku, albo nabierać więcej, po pół garści, albo całą garść i zjadać ze smakiem, rozgryzać ziarenka metodycznie, systematycznie i doszczętnie, bo tak jest smaczniej, można posypać delikatnie solą, można uprażyć na patelni, można zajadać niejako na surowo, można zrobić z ziarenkiem to, co komu w duszy gra, albo w brzuchu zaburczy, ale jeśli zbliżyć się do łuskania słonecznika, to blizna na zawsze.

Przyszło mi do głowy, że łuskanie słonecznika to takie ćwiczenie z uważności, albo jak to nazwać słowem mniej modnym, ćwiczenie bycia w czasie, w skupieniu, w oddaniu, w zatrzymaniu. Ponieważ sezon na łuskanie słonecznika właśnie został tym małym słonecznikiem otwarty, zatem bądźmy w czasie.