notatki

Lubię notatki. Te mini karteczki kolorowe, ciut większe z notatników a6, czy formatu moleskine, w końcu kartki zeszytowe, brulionowe a także karty w formacie a3. I kolory, i długopisy, i kolorowe pisaki, cienkopisy, ołówki nie tylko ołówkowo ciemno-szare, ale czasami kolorowe. Efekt, to gdzieś tam poodkładane, schowane, odłożone kartki, karteczki, karteluszki. Fragmenty uchwyconego niczym w obiektywie życia. Rejestr spraw często częściowo załatwionych, przebrzmiałych, odległych, ale czasami wciąż aktualnych i żywych. Taka oto menażeria życia z jego krzątaniną i codziennością spraw do zapamiętania, załatwienia, zatrzymania. Czasami tracących na ważności już w chwili ich zmaterializowania na papierze.

A przy okazji tych materialnych, trochę jakby z boku też notatki elektroniczne robione w nokii e71, czy później już w onenote w ramach smartfona lumia. Ostatnio nie chciało mi się onenote zbyt często uruchamiać, więc wersje robocze wiadomości sms zaczęły pełnić rolę podręcznego notatnika… I znów, sprawy do załatwienia, rzeczy kupione wraz z wartościami zakupów i rzeczy do kupienia, jak będzie lepszy czas, wskazania licznika energii, numery telefonów do kuzyna z zagranicy, notatki z jakichś spotkań zawodowych. To wszystko ostatnio padło ofiarą aktualizacji, bo system uznał, że warto skasować wiadomości nie wysłane, skoro leży ich w tym telefonie aż tyle. Zmartwiłem się przez krótką chwilę, przeszukałem fora w poszukiwaniu remedium i restore, ale nie dało to nic, więc dałem się pocieszyć inną refleksją, że przecież to nie ma najmniejszego znaczenia, że coś straciłem w obliczu zbliżającego się końca, bo tak szczerze mówiąc jaki ma sens notatka „zakupy bez paragonu”, czy „zużycie prądu”, skoro życie traci sens? Ta refleksja pocieszyła mnie i pozwoliła odetchnąć z odrobiną ulgi, bo lubię notatki, ale one bledną i zanikają w obliczu prawdziwych kwestii istotnych dla życia i śmierci.